Surabaja

Lombok was leuk, lombok was nat, lombok was kort en krachtig, maar vooral regenachtig... De paraplu, regenjassen en zelfs de lokale Piet Paulusma hadden geen invloed op het hoge/lage drukgebied rondom Lombok en hoewel we zeker niet vies zijn van een beetje regen, zwemmen we liever in de zee dan dat we deze over ons heen krijgen. Deze keer een dubbel dikke editie van wat we de afgelopen tijd allemaal hebben meegemaakt.

Na meer regen dan zonneschijn besluiten we onze reis voort te zetten richting Surabaya. Surabaya is de plaats waar ik ben geboren (althans dat zeggen de papieren) en waar ik enige tijd zal doorbrengen met het zoeken naar mijn roots. In het verleden ben ik al eerder gestart naar aanknopingspunten, maar na lang nadenken en het feit dat ik nu echt zelf in de gelegenheid ben, willen wij zelf zien hoever we kunnen komen.

We starten onze reis in Surabaya, uit de originele papieren komen meerdere adressen naar boven. Samen met een lokale gids Gatot en een chauffeur gaan we naar het eerste adres. Dit is waar het kindertehuis Yayasan heeft gestaan. We komen in een vrij nieuwe wijk aan, eigenlijk ga ik er al van uit dat we hier niks zullen vinden.

Wanneer we aanbellen bij het huis worden we vriendelijk begroet door een echte Indonesische familie. Uit de vertalingen heen en weer begrijpen we dat dit inderdaad de plaats is geweest waar het kindertehuis heeft gestaan. Dit kindertehuis bestaat echter niet meer wegens financiële problemen. De voormalig beheerder Oemar said van het kindertehuis is vertrokken en gescheiden van zijn toenmalige vrouw Ria, welke nu in Nederland woont. Helaas is hij overleden al weet men daar wel te vertellen dat een van zijn zoons in de buurt woont. Wel zijn nog enkele kamers, de tuin en wat meubels van toentertijd nog intact gebleven. Heel raar om in je eigen kinderkamer te staan en de stoel te zien waar je op hebt gezeten..

Laten we nu net contact hebben gelegd met deze zoon (Oti, na een lange omweg zijn we eindelijk met hem in contact gekomen). Hij is op het moment dat we verder gaan met onze zoektocht in Surabaya uit Malang onderweg om ons te ontmoeten en eventueel verder te helpen met onze vragen. ( hoe dit allemaal is gelopen is een verhaal op zichzelf, we zijn in ieder geval blij dat we Oti hebben leren kennen!)

Voor het 2e deel van onze zoektocht gaan we op zoek naar de getuigen die worden vermeld in de adoptiepapieren. Helaas blijkt al snel dat we geen contact zullen kunnen leggen en hun rol in het verhaal klein is geweest. We gaan kijken of we dan wellicht in contact kunnen komen met de toenmalige notaris. Deze man is helaas vertrokken uit Surabaya en hoewel iemand zijn zaken heeft overgenomen is deze natuurlijk niet aanwezig...

We hebben nog 1 adres over. Het adres waar me ouders hebben gewoond in het verleden. We komen aan bij het adres en... Helaas, niks, nada, de mensen die er wonen weten niks van vroeger (ongeveer 30 jaar geleden) even geven we de hoop op, welke stap kunnen we nu nog zetten.. Gelukkig is de plaatselijke kampong leidster aanwezig, zij vertelt dat er vroeger een plaats was waar veel betjak rijders woonden. Wellicht dat we het hier nog kunnen navragen.

Zo gezegd, zo gedaan.. Uiteindelijk blijkt dat er meerdere mogelijkheden zijn wat er gebeurd zou kunnen zijn. De eerste optie is dat ze verhuisd zijn naar Oost Surabaya in een gedeelte van de stad waar de wat (nu wat oudere mensen wonen die oorspronkelijk uit het gebied kwamen, hier zitten ook oud betjak rijders tussen). Zij worden onderhouden door de overheid. We besluiten de mogelijkheid niet uit te sluiten en in de avond deze kant op te gaan. Ondertussen hebben we Oti ook ontmoet, superhandig iemand die Nederlands en Indonesisch spreekt en daarbij ook nog e.e.a. af weet van vroeger.

Terwijl we aankomen bij het gebouw loopt Surabaya inmiddels ook over van de regen. Met natte voeten in het kantoorgebouw vragen we of iemand meer weet. Helaas weer geen aanknopingspunt, wel kent men iemand die ex kampong leider is geweest in deze tijd. Nadat we deze ook bezoeken hebben we nog steeds geen aanknopingspunt.

Enigszins ontdaan en na een lange dag, besluiten we het die dag (het is al laat) voor gezien te houden. We spreken met Oti af richting hem te gaan in Malang, hier zullen we een plan van aanpak maken over wat we kunnen doen..

Uiteindelijk zijn het 2 hele intensieve, zware weken. We ondernemen van alles, flyers uitdelen, zijn op de lokale televisie geweest, bezoeken de dorpen waar me ouders hebben gewoond, waar ze zijn geboren, getrouwd en ontmoeten tal van mensen in de hoop dat zij wellicht mijn ouders kende.

Tja waarschijnlijk zijn we net niet op de juiste plek en tijd en komen we net niet de schakel tegen die ons verder zou kunnen helpen. Wel hebben we ondanks dat het best intensief is geweest en er uiteindelijk niks uitkomt er een positieve draai aan kunnen geven. We weten namelijk wel al meer van me ouders dan dat ik eerder wist en raar genoeg geeft het echte zoeken mij wel voldoening. In deze periode hebben we Oti (de zoon van oemar said) ook echt leren kennen als een echte vriend die heel erg behulpzaam is geweest. We besluiten contact te houden en dit verhaal heeft nog geen einde, maar voor nu is het even genoeg..

Voor het volgende gedeelte van de reis gaan we naar Singapore!